Recensie: The ocean at the end of the lane ****

∗∗∗∗ / 5
Titel: The ocean at the end of the lane
Auteur: Neil Gaiman
Genre: Fantasy
Gelezen taal: Engels
Jaar van eerste uitgave: 2013
Uitgever: Harper Torch
ISBN:1472208668

Sussex, England. Een man van middelbare leeftijd keert terug naar huis om een begrafenis bij te wonen. Hij zit bij de vijver aan het einde van de laan en herinnert langzaam delen van zijn verleden die te raar, te angstaanjagend en te gevaarlijk zijn om echt gebeurt te zijn, zeker voor een klein kind…
Veertig jaar eerder pleegt een man zelfmoord aan het einde van de laan. Deze daad is het begin van gebeurtenissen die een duisternis loslaten in de wereld.

Nachtmerries krijgen een nieuwe invulling na het lezen van dit boek.
Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van een jongetje, waardoor het immense kwaad dat de wereld in komt heel kinderlijk wordt uitgelegd. De koude rillingen lopen over je lijf tijdens het lezen en dat terwijl het een lief verhaaltje is over een jongetje die een bijzonder meisje ontmoet: Lettie. Het meisje heeft een oma die zegt dat ze de oerknal heeft meegemaakt en is ervan overtuigd dat de vijver achter haar huis eigenlijk een oceaan is.

Het kwaad neemt dit keer de vorm aan van een kindermeisje en komt zelfs bij de hoofdpersoon in huis wonen (wat ik al zei: doodeng). Zijn ouders en jongere zusje zijn dol op “Ursula” dus de hoofdpersoon moet het alleen oplossen. Gelukkig krijgt hij hulp van Lettie.

The ocean at the end of the lane is een lief boek, dat je heel snel uitleest, Gaiman is een meester in doodenge dingen beschrijven op een kinderlijk lieve manier.